Gepubliceerd in Handbal Inside Magazine nr. 25, juni 2023

‘Een uitzonderlijk talent’, iemand met ‘exceptionele kwaliteiten’ en ‘een volwassen speelster die zich niet van de wijs laat brengen’. Trainers zijn lovend over het talent van middenopbouwster Daphne Luchies (19) die in april haar debuut maakte voor het Nederlands team. Zelf twijfelt de Drentse handbalster er ook niet aan dat ze haar dromen gaat waarmaken: “Ik weet wat ik wil en wat ik daarvoor moet doen. Ik hoef nergens bang voor te zijn.”

Daphne Luchies doet haar verhaal aan de grote keukentafel van haar ouders in Klazienaveen. Het Drentse dorp is haar thuis, hoewel ze het grootste deel van de week daar niet te vinden is. Al vanaf haar vijftiende verblijft de spelmaker wekelijks van zondagavond tot vrijdagmiddag op de HandbalAcademie op Papendal. Op vrijdagavond sluit ze aan bij haar club VOC voor de laatste training van die week, waarna ze koers zet richting het noorden. “Dat doe ik ook als we de volgende dag een thuiswedstrijd hebben,” vertelt Luchies. “Het is misschien logischer om in Amsterdam te blijven en er zijn ook zeker mogelijkheden om bij teamgenoten te overnachten, maar ik kies er bewust voor om dat niet te doen. Ik vind het fijn om thuis te zijn en ’s ochtends lekker uit te kunnen slapen in mijn eigen bed. Bovendien heb ik tegenwoordig zelf een rijbewijs en auto, dus mijn ouders hoeven me niet meer te halen en brengen.”

”Volg je dromen”

Moeder Regina en vader Bert verlieten kort voor het interview begon het huis. “Dit kan ze wel alleen,” liet Regina nog snel weten, zelf oud-handbalster en voorzitter van de Carmel Handbalschool Drenthe. “Daphne is erg zelfstandig. Ze weet goed wat ze wil en daar gaat ze voor. Ze kan veel alleen en doet ook veel alleen. Dat zit in haar. Maar inderdaad, ook wij als ouders hebben daar natuurlijk aan bijgedragen. Wij stimuleren haar om haar doelen na te jagen. We zijn ontzettend trots op hoe ze het allemaal doet.”

Daphne is niet de enige topsporter in huize Luchies. Haar 22-jarige broer Jordy heeft het ouderlijk nest anderhalf jaar geleden al verlaten voor een voetbalavontuur in Amerika. Luchies: “Ik bel wekelijks met hem, dan kletsen we lekker bij. Hij is supertrots op mij en ik op hem. We verheugen ons er altijd enorm op om hem weer te zien, soms duurt dat wel een half jaar. Vooral mijn moeder kijkt naar die momenten uit. Maar tegelijkertijd houdt ze ons niet tegen om te gaan. Juist niet. Mijn ouders moedigen ons aan om na te streven wat we willen. ‘Volg je dromen’ geven ze ons mee. En dat doen we. Als we iets willen, gaan we ervoor.”

Nog één jaar VOC

Luchies weet precies wat ze wil. Nog één jaar gaat ze zich ontwikkelen bij VOC, daarna hoopt ze de stap naar het buitenland te maken én grote toernooien te mogen spelen met Oranje. Al is van hopen nauwelijks sprake, voor Luchies is een internationale transfer een vanzelfsprekendheid. “Een club in Duitsland of Denemarken ligt het meest voor de hand, maar het hangt er natuurlijk vanaf welke club interesse toont. Ik ben niet bang dat er geen aanbod komt. Daar ga ik niet aan twijfelen.”

Want de speelster van Oranje U19 weet wat ze kan en waar haar kwaliteiten liggen. “Ik ben een middenopbouwer die het spel verdeelt, maar ook zelf kan scoren. Ik kan verrassen en daar kan ik me mee onderscheiden. Nycke Groot is wat dat betreft echt een voorbeeld voor mij. Door haar wordt een team beter. Die combinatie heb ik ook in me: ik kan anderen goed laten spelen, maar ook zelf m’n momenten meepakken.”

Niet snel van het padje

Angst voor een blessure die haar handbaldromen zou kunnen verstoren heeft Luchies niet, zelfs niet nadat ze er onlangs een flinke tijd uit lag vanwege een gescheurde kruisband. “Acht maanden en drie weken nadat dat gebeurde, speelde ik mijn eerste wedstrijd weer. Ik heb nooit gedacht dat die blessure het einde van mijn handbalcarrière zou zijn. Revalideren en daarna was ik er weer. Daar ging ik vanuit en zo ging het ook. Ik kon dan misschien een tijdje niet handballen, maar ik ben wel gewoon twee keer per dag blijven trainen. Ik ben altijd bezig met beter worden. Toen ik niet kon rennen en springen, ben ik met schottechnieken aan de slag gegaan. Deze blessure heeft me mentaal sterker gemaakt. Het was een zware periode, maar ik weet nu dat niets mij nog van mijn padje brengt. En ja, zoiets zou natuurlijk nog een keer kunnen gebeuren, maar daar ben ik niet bang voor. Met angst kun je niet spelen.”

Net een spons

Op 9 april 2022 speelde Luchies haar eerste wedstrijd na haar knieblessure weer. Een jaar later, op 7 april 2023, maakte ze in het Topsportcentrum in Almere haar debuut voor Oranje. Nederland won het oefenduel tegen Zweden met 31-27. “Dat was echt heel gaaf,” blikt Luchies terug. “Ik heb overal van genoten. De volle hal, het volkslied zingen. Zo gaaf allemaal. Als middenopbouwer je eerste minuten mogen maken is helemaal speciaal. Je staat naast zulke goede speelsters, daar leer je alleen maar van. Dat werd me ook gezegd: je bent deze dagen net een spons. En dat is echt waar. Je moet alles opzuigen, alle informatie en tips die je krijgt.”

Naast Luchies maakten ook teamgenoten Donna Bakker en Loïs van Vliet en Quintus-speelsters Judith van der Helm en Alieke van Maurik tegen Zweden hun eerste minuten in Oranje. Bondscoach Per Johansson had mooie woorden over voor het vijftal. Luchies: “’s Avonds in het hotel zaten we met de hele selectie bij elkaar. De trainer nam het woord en vertelde dat hij trots op ons was. Mij noemde hij een goede playmaker en hij zei dat ik opdrachten snel oppakte en altijd cool bleef. Daarna moesten wij als debutanten ook speechen. Daar waren we niet op voorbereid. Ik heb gezegd hoe gaaf ik het vond om mee te doen en ik heb de trainer bedankt dat hij mij deze kans had gegeven.”

Van Actief naar VOC

Luchies begon op vijfjarige leeftijd met handballen bij Actief Klazienaveen in haar woonplaats. Op haar twaalfde verliet ze de dorpsclub om bij E&O in Emmen, amper tien kilometer verderop, te gaan spelen. “Dat was in hetzelfde jaar als dat ik naar de middelbare school ging,” weet Luchies nog. “Samen met een paar vriendinnetjes ging ik over naar E&O. Met de C werden we daar direct tweede op het NK. Daarna ging ik naar de B en op mijn veertiende speelde ik in het eerste, in de eerste divisie. Ik ben erdoorheen gevlogen.”

Toen was daar ineens het belletje vanuit Raalte. “Kwiek vroeg of ik bij hen wilde komen handballen. Ik gaf aan dat ik het niet zag zitten om bij de jeugd te gaan spelen, maar dat bleek ook niet de bedoeling. Ze vroegen mij voor het eerste, in de eredivisie dus. Naar E&O gaan was een logische overgang, dit was mijn eerste echt grote stap in mijn handbalcarrière.”

Geen typische Drent

Tweeënhalf jaar later volgde haar tweede carrièresprong. Luchies werd in de zomer van 2022 al gevraagd bij meervoudig landskampioen VOC te komen, maar vond de tijd daar toen nog niet rijp voor. In de winterstop besloot ze toch de sprong te wagen. “Als je midden in het seizoen in een team komt dat al goed draait, dan moet je je mannetje staan. Je kunt niet zo’n stap zetten als je aan jezelf twijfelt. Ik weet dat ik hier wat kan toevoegen. Ik weet ook precies wat ik wil, dus ik laat me niet beïnvloeden door anderen. Het klopt dat mensen hier beter gebekt zijn en een grotere mond hebben dan waar ik vandaan kom, maar daar kan ik wel mee omgaan. Ik laat niet over me heen lopen. Drenten staan misschien bekend als nuchter en stil, maar dat ben ik niet per se. Ik ben geen typische Drent. Ik heb mijn woordje wel klaar. Dat is ook nodig om mee te kunnen komen. VOC heeft een sterke selectie, met veel goede spelers in de opbouwrij. Je moet hier vechten voor je plekje en laten zien wat je waard bent. Speelminuten zijn geen zekerheid, je moet pakken wat je pakken kunt.”

Altijd de jongste

Voor haar eerste grote overstap van E&O naar Kwiek zat Luchies al een paar maanden op de HandbalAcademie. “Papendal stond altijd al op mijn lijstje. Mijn doelen waren duidelijk en ik wist wat ik ervoor moest doen om die te behalen. De HandbalAcademie was daar één van de onderdelen van. Dat ik daarvoor vijf dagen per week van huis zou zijn, zag ik niet als belemmering. Ik was op Papendal aanvankelijk de jongste, maar dat was ik wel gewend. Ik was in elk team altijd de jongste, dus met oudere meiden spelen was voor mij niet spannend. Wellicht heeft dat me ook eerder volwassen gemaakt. Al komt dat ook door mijn opvoeding: ik heb al op jonge leeftijd geleerd voor mezelf te zorgen. Dat wilde ik ook. Bij veel dingen zei ik: dat doe ik wel zelf. Bij rijtjes op de training ging ik ook altijd vooraan staan.”

Beker en schaal

Het is duidelijk dat bij Luchies handbal ver boven alles uitsteekt. Toch is dat niet het enige waar ze zich mee bezighoudt. “Als je op Papendal zit, moet je ook werken of een opleiding volgen. Ik ben dit jaar begonnen met de hbo-opleiding Communicatie in Nijmegen. Ik vind het een leuke studie om te doen, maar ik ben niet van plan hem binnen vier jaar af te ronden. Mijn handbalcarrière gaat voor. Wel wil ik in ieder geval mijn propedeuse halen, dan kan ik de studie later altijd weer oppakken.”

Prijzen pakken, dat is wat Luchies wil. “Op korte termijn staan er enkele finales te wachten. De beker, de schaal. In juli spelen we met Oranje U19 het EK in Roemenië. Ook daar hopen we een goede prestatie neer te zetten. Vorig jaar grepen we op het WK net naast brons, nu willen we wel met een medaille naar huis.” En haar debuut in het grote Oranje smaakt uiteraard naar meer. “Mijn dromen komen elke dag een stapje dichterbij. Niets houdt me tegen, ik hoef nergens bang voor te zijn.”