Je kon niet om ze heen de afgelopen weken. Met 229 in totaal zaten ze op de tribune bij het shorttrack, kunstschaatsen of een van de andere olympische wintersporten. Zorgvuldig geselecteerd – op uiterlijk, maar vooral ook of zij én hun families wel de juiste ideologie aanhangen – deden de Noord-Koreaanse cheerleaders precies wat Kim Jung-un van hen verlangde.
Ze juichten, zongen en dansten op het moment dat er Noord-Koreaanse sporters in actie kwamen. Alles perfect synchroon uitgevoerd en altijd met een ongekend enthousiasme. Uiteraard deden zij dit enkel en alleen voor de atleten uit hun eigen land. Zodra er sporters uit andere naties de baan betraden, gebeurde er niets in het vak van het ‘leger van schoonheden’, zoals ze genoemd werden. Behalve dan op donderdag 15 februari. Tijdens het kunstschaatsen voor paren ging een van de Koreaanse schonen flink in de fout.
De jonge cheerleader had net keurig met haar vlaggetje gezwaaid voor twee van haar landgenoten toen het volgende duo, een Amerikaans paar, werd voorgesteld. Waar haar 228 vriendinnen, zoals het hoorde, als versteend voor zich uit staarden, klapte het naïeve meisje per abuis een keer of vijf in haar handen. Gelukkig was haar buurmeisje zo attent om haar met een goed geplaatste elleboogstoot te wijzen op haar fout.
Zou onze supporter Rianne zich vorige week zaterdag ook gevoeld hebben zoals het Koreaanse meisje? Tijdens onze wedstrijd tegen Lettele – ik kan het er niet vaak genoeg over hebben – zat zij op de Bathmense tribune tussen de blauwwitte aanhang van de thuisploeg. Aanvankelijk leek de wedstrijd een redelijk eenvoudige prooi voor de Lettelese speelsters te worden. Rianne klapte dan ook keurig voor hun doelpunten en acties. Een kwartier voor tijd echter, kantelde de wedstrijd en weer enkele minuten later leek het dubbeltje onze kant op te vallen.
En gelukkig bleek op dat moment dat Rianne in niets op de Noord-Koreaanse cheerleader leek. Zonder schaamte, zonder vrees voor sancties joelde en juichte zij toen duidelijk werd dat deze wedstrijd een zege voor ons zou betekenen. Na het laatste fluitsignaal stond ze op, gooide beide armen de lucht in en schreeuwde alle opgekropte spanning uit het lijf. Niks synchroon, op commando of met gespeeld enthousiasme. Puur en oprecht blij en gelukkig met deze twee zwaarbevochten punten voor ons.
Het Lettelese publiek om haar heen was stil, terneergeslagen door de onverwachtse nederlaag. Ze konden weinig anders dan klappen voor ons en met lede ogen toezien hoe Rianne uit haar dak stond te gaan. Al verwacht ik dat zus Geja haar daar met liefde even een goedgeplaatste por in haar ribben had willen geven.
Komende zaterdag zal onze wedstrijd geen familiale twisten opleveren. Tegenstander WHC uit Hengevelde heeft, voor zover ik weet, in onze contreien geen aanhangers. En dus kan iedereen vrijuit klappen en juichen voor onze scores. Wees welkom in ons leger van schoonheden!
Zaterdag 3 maart, 20.15 uur, de Hooiberg in Olst
SC Wesepe – WHC