De afgelopen twee weken is er geen nacht voorbijgegaan waarin ik niet plotseling rechtop in mijn bed zat. Trillend van angst, met het zweet op m’n rug, hartslag boven de tweehonderd.

De nachtmerrie begint elke keer hetzelfde: met een lang en zwaar gezoem. De zestig officiële speelminuten zijn verstreken, maar er moet nog één bal gegooid worden. Ik ben het die op zeven meter van het doel staat. Voor mij kijkt de keepster van LHC me indringend aan. In mijn rug priemen de ogen van haar teamgenoten. Hier valt de beslissing. Keert de Lemelerveldse doelvrouw mijn strafworp, gooi ik op de paal of helemaal langs het doel, dan leeft LHC nog. Maar schiet ik raak, dan is er nog hoop voor de speelsters van Nieuw Heeten. Ook hun blikken voel ik vanaf de tribune. Ze roepen me toe, het galmt door de zaal: ‘gooi ‘m erin, gooi ‘m erin, gooi ‘m erin’.

Mijn ogen schieten van de keepster naar de tribune en weer terug. Smekend kijk ik de scheidsrechter aan die een paar meter verderop staat. Maar hij schudt zijn hoofd. Onverbiddelijk. Een lange, schelle toon volgt. De strafworp moet nú genomen worden.

Dan schrik ik wakker. Het zal dit weekend toch niet echt zo gaan?

De ontknoping in de hoofdklasse is nog nooit zo spannend geweest. Boven- en onderin komt het aan op de allerlaatste wedstrijd. Havas kan tegen Nieuw Heeten het kampioenschap pakken, maar bij een nederlaag gaat mogelijk Pacelli er met de titel vandoor. Nieuw Heeten zal zich zeker niet zomaar gewonnen geven, want die ploeg wil koste wat het kost degradatie ontlopen. Datzelfde geldt voor OBW (uit tegen Houten) en LHC, dat dus zondag tegenover ons staat.

Je komt dit weekend ogen en oren tekort om alles te volgen. De telefoons zijn onmisbaar om de resultaten vanuit alle sporthallen mee te krijgen. Ik durf niet te voorspellen hoe het afloopt. Maar een ding is zeker: er zal lang over nagepraat worden.