Ineens zag ik ze weer, ik was ze bijna vergeten. Ik wist destijds niet zo goed waar ik ze laten moest en zette ze daarom maar in het schuurtje bij ons in de tuin. Daar zouden ze niemand in de weg staan. Maar toen ik gisteren het oud papier opruimde, zag ik ze dus plotseling weer. Twee grote, witte sportschoenen. De maat is onleesbaar geworden – ze zijn duidelijk niet de nieuwste meer – maar ik schat zo’n 45, 46. Erin zitten twee, van oorsprong ook witte, sportsokken, die niet meer zo fris ogen. Hoogstwaarschijnlijk van dezelfde eigenaar.
Enkele weken terug reed ik in mijn auto op weg naar huis. Ik weet niet meer waar ik vandaan kwam, maar wel dat het op een donderdagavond was. Op de Boxbergerweg, nog geen kilometer van huis af, zag ik voor mij op het asfalt ineens het setje liggen. Eerst reed ik er met een soepele stuurbeweging keurig omheen, maar een paar meter verder moest ik van mezelf draaien. Het was zo’n bizar gezicht, die twee gympen met sokken ernaast op de weg. Niet op het fietspad, niet in de berm, maar midden op de 60 kilometerweg. Ik moest keren. Ik parkeerde m’n auto ervoor – alarmlichten aan, veiligheid voor alles – en raapte de spullen bij elkaar. Een onbestemd gevoel overviel me. Wie stapt op deze plek uit zijn Nike’s en laat ze achter? Zijn ze van een auto gevallen of zit er een andere, duistere reden achter? Met de spullen in m’n hand keek ik opzij het bos in. De wildste verhalen vlogen door mijn hoofd. Snel stapte ik weer in en reed naar huis.
Nu zou ik graag een spannend vervolg geven aan dit verhaal, maar helaas. Ik lees letter voor letter de oproepjes op de servicepagina in de Stentor, volg nauwlettend de opsporingsberichten van de politie, kijk drie keer per dag op teletekst en beluister alle communicatie van de hulpdiensten op mijn scanner. Maar ik hoor of lees helemaal niets wat ook maar enigszins verband houdt met mijn opmerkelijke vondst. Niemand lijkt de witte sportschoenen en bijbehorende sokken te missen. Niemand.
Het is frustrerend. Want wat moet ik er nu mee? Moet ik ze nog langer in mijn schuurtje laten staan. Kan ik ze weggooien zonder dat ik er problemen mee krijg? Is er iemand anders die ik er een plezier mee kan doen? Vragen, vragen, vragen. Als iemand meer weet, hoe weinig dan ook, laat het me als-je-blieft weten.
Het Stenen Kruis is sinds enkele weken niet meer het enige mysterie op de Eikelhof.