Iedereen heeft dromen. Kleine wensen die je zelf, met wat extra inspanning of hulp van anderen, werkelijkheid kunt laten worden. Maar ook grote droombeelden die onbereikbaar zijn en dat altijd zullen blijven, maar waarover je zo fijn kunt mijmeren. Voor mij valt het winnen van olympisch goud in die laatste categorie. In welke sport? Vul maar wat in …
Op het tandvlees blijf ik mijn concurrenten nipt voor. De tribunes ontploffen. Het publiek klimt op de banken en juicht mij naar de overwinning. Mijn armen gaan de lucht in. Vier jaar lang heb ik hier keihard voor gewerkt en ik heb ‘m gewonnen! Ik beklim de hoogste trede van het podium en krijg de zware, maar o zo mooie gouden plak omgehangen. Míjn gouden plak. Geëmotioneerd zing ik het Wilhelmus mee dat speciaal voor mij gedraaid wordt. Na het ‘heb ik altijd geëerd’ gaat het stadion opnieuw uit zijn dak. Nogmaals steek ik mijn armen omhoog. Een gevoel van euforie overspoelt me.
Ja, op die gedachte kan ik heerlijk slapen.
De Cubaanse Rosie Ruiz (foto) moet ook zo’n droom hebben gehad. Ook voor haar was een grootse sportoverwinning onbereikbaar, maar dat hield haar niet tegen om het tóch waar te maken. In 1980 won zij, uit het niets, bij de vrouwen de marathon van Boston. En ook nog in een ongelooflijke tijd van 2:31.56. Ruiz had geen afgetraind lijf, beschikte niet over een voorbeeldige looptechniek en leek nauwelijks te zweten na de ruim 42 kilometer hardlopen. “Ik stond vanochtend op met heel veel energie,” was haar logische verklaring. Het werd door niemand geloofd.
Een jaar eerder had ze zich in New York (waar ze kort na de start op wonderbaarlijke wijze in de metro was gezien) gekwalificeerd voor de Boston Marathon met een tijd van 2:56.33. Een verbetering van haar persoonlijke record van meer dan 24 minuten in slechts een jaar tijd dus. Fenomenaal. Daar moest veel intervaltraining aan voorafgegaan zijn, verwachtte een journaliste. Ruiz’ reactie: “Intervallen, wat zijn dat?”
Pas in de laatste kilometer voor de finish werd Ruiz in Boston door het publiek en officials voor het eerst gesignaleerd. Niemand kon zich herinneren haar daarvoor te hebben zien lopen. Niet minder dan tienduizend foto’s en video’s werden bestudeerd, maar nergens werd de Cubaanse gespot. Behalve dan in die laatste paar honderd meter. “Ik heb kort haar. Waarschijnlijk werd ik voor man aangezien en viel ik daardoor niet op.” Haar weerwoord hielp haar niet. Acht dagen later werd haar haar overwinning afgenomen. Maar Ruiz hield voet bij stuk: zij was de terechte winnaar van de Boston Marathon. Haar medaille leverde ze nooit in.
Vorige maand overleed Rosie Ruiz op 66-jarige leeftijd. Geen enkele keer heeft ze verklaard vals te hebben gespeeld. Hoe alle theorieën, beelden en getuigen haar verhaal ook tegenspraken, Ruiz hield vol de Boston Marathon op eerlijke wijze te hebben gewonnen.
Sommige onbereikbare dromen kunnen werkelijkheid worden. Als je er zelf maar in gelooft.